چشم اگر در حرم و حوالی حرم حتی خیابان های دور بیندازیم خواهیم دید که مشهدالرضا، میزبان مسافران بی شماری است که از اقصی نقاط کشور و حتی دیگر کشورها به عشق زیارت حریم ملک پاسبان حضرت شمس الشموس مولا علی بن موسی الرضا(ع) به این شهر می آیند. مردمانی با چشمانی مشتاق، دلی زلال و لب هایی که به زیارتنامه خوانی می شکفد چنان که گُل بر دامن بهار. بهار در بهار می شود حرم از این همه گل که شکوفا می شود. هر کدام هم که می آیند، به اندازه پلکی که می بندند و می گشایند، حامل نامه های نانوشته التماس دعای مردمانی هستند که آنان را فرصت زیارت، رفیق نشده است و با حسرت به آشنایان خویش که زائر کوی حضرت رضا(ع) شده اند فقط التماس دعا گفته اند و هزار البته، این یک تعارف نیست، یک عادت هم نیست. دل، امید می بندند به اجابت التماس دعاها. 
سنگین است تکلیف زائرانی که آمده اند و حامل پیغام های مردمانند. نکته ای که زائران باید توجه داشته باشند، شأن سفیر بودن است و یادشان باید بماند وقتی می آیند قاصد مردمان دیار خویش نیز هستند و باید پیغام آوری کنند به درگاه آقای رئوف و در این جا باید خود را بسازند، آن چنان که شایستگی بر عهده گرفتن پیام بردن از سوی حضرت رضا(ع) را داشته باشند. چه زیارت فقط به حرم آمدن و در این فضا دعایی خواندن نیست بلکه بالاتر از آن فهمیدن دعا و اقامه زیارت و مزین شدن به صفات مومنان و مُحرِم شدن به اِحرام زیارت است. به راز خوانی از واژه هایی که چون گشوده شود، درهای ملکوت را باز خواهد کرد. بدانیم که زیارت، اگر چه در سفر رقم می خورد اما این سفر فقط سیاحت نیست. زیارت، یک ماجرای یک طرفه نیست. زائر هم باید بتواند پیغام بیاورد و هم باید بتواند پیغام ببرد. نمی شود که وقتی زائر از زیارت برمی گردد برای کسانی که به او التماس دعا گفته اند، پاسخی نداشته باشد. او باید بتواند پیام زیارت را برای آنان ببرد، این نیز نیازمند بازخوانی و بازفهمی مفهوم متعالی زیارت است و درک این حقیقت که زیارت نه بوسیدن در و دیوار و قبر و ضریح، نه دخیل بستن به پنجره فولاد که بالاتر از آن تشرف به حضور حضرت امامی است که «تسمع کلامی» درباره او حقیقت است و «ترد سلامی» نشانه کرامت. زیارت یعنی رسیدن به حضور امامی که شاهد است و ناظر رفتار ما. امامی که حتی نامه های نانوشته را می خواند و جواب می دهد و شعرهای ناسروده را به کرامت صله می دهد. امامی که هیچ چیز از او مخفی نیست. ناگفته ها را می شنود و... پس شایسته است زائرانی که فیض سعادت، رفیق راهشان شده است و در نوروزگاهِ زمان، به بهشتی ترین زمین، به مشهدالرضا و حرم آقا بار یافته اند، با نگاهی ویژه به شناخت خود بپردازند و پس از ره یافتن به شناخت خویشتن، به شناخت امام خویش دست یابند تا با زیارت قبول بازگردند و سفیر امام رضا(ع) باشند. بروند و زائر بسازند تا بیایند و در این حریم، روزِ خود را نو کنند حتی اگر تقویم ورق ها بر نوروز افزوده باشد. روزی که اینجا نو بشود جان را و جهان را عیدی مدام خواهد بود. باری، طبیعت به هوش است و به گوش تا با پیغامِ نوروز، بهار را آغاز کند. ما هم به هوش باشیم تا در حرم، به گوش، نوش کنیم سلامی که جواب سلام هاست. واقعا نوروز هم نوتر از نو می شود وقتی حرم را عطر سلام و صلوات، در بر بگیرد...