ابراهیم بن عباس می گوید: هرگز ندیدم که امام رضا علیه السلام با سخن خود کسی را برنجاند، هرگز ندیدم سخن کسی را قطع کند؛ ساکت بود تا او از سخن فارغ شود، به قدر توان از برآوردن حاجت کسی روی برنمی گرداند.هرگز پایش را پیش کسی دراز نمی کرد و تکیه نمی داد، به غلامان و خدمتکاران ناسزا نمی گفت.هرگز ندیدم آب دهان به زمین بیندازد. هیچ وقت قهقهه نمی زد و خنده آن حضرت تبسم بود.هرگاه تنها بود و سفره ای گسترده می شد همه بردگان و غلامانش حتی دربان و کارپرداز خانه را هم بر سر سفره می نشاند.شب ها کم می خوابید و بیشتر وقت ها شب را تا سحر بیدار می ماند.حضرت بسیار کار خیر و صدقات پنهانی داشت و بیشتر در شب های تاریک انجام می داد.
