به گزارش عتبه‌نیوز، با ما فرق دارند! نه در دین و ایمان، نه در شکل و قیافه و نه حتی در فرهنگ و آداب و رسوم. با هم همسایه‌ایم و پیوندهای تاریخی زیادی، ما را به هم گره زده. اما باز هم با ما فرق دارند در عشق. عشقی که سرما و گرما، دارایی و نداری و هیچ مانع دیگری نمی‌تواند جلودارش باشد برای رسیدن به منبع نور؛ عشقی به شکوه و عظمتِ چشم‌های بارانی پانصد هزار زائر اردو زبان که سالانه از مسافت‌هایی هزاران کیلومتر آن‌طرف‌تر از مرزهای جمهوری اسلامی ایران می‌آیند تا دقایقی هر چند کوتاه اما به گنبد طلایی بارگاه حضرت علی بن موسی الرضا (ع) خیره شوند. 
حالا همه‌شان اینجا ایستاده‌اند؛ برادران و خواهران پاکستانی و هندوستانی و افغان را می‌گویم. ایستاده‌اند در آستانه رواق غدیر؛ پناهگاه آرام و مطمئن و دل‌نشینی در قسمت شمال غربی صحن غدیر و ضلع جنوب غربی ورودی بست شیخ طوسی حرم مطهر رضوی که با مساحت ۵۷۵ متر مربع در سال ۱۳۸۵ ساخته شده است. نقطه پر جنب و جوشی که روبه‌روی دفتر زائران اردو زبانش همیشه غلغله است چون بیست خادمی که به زبان اردو مسلط‌اند با حوصله و دقت به سوالات شرعی‌ زائران اردو زبان جواب می‌دهند. 
و فیش‌های صبحانه به رسم میهمان‌نوازی، مثل هر روز، در وعده مقرر، بین‌شان توزیع می‌شود تا میهمان سفره کَرَم شاه خراسان باشند. صف‌شان بلند است. صفی از زنان و مردان و کودکانی که در این حرم امن، و در این رواقِ هم‌زبان، غربت برایشان بی معنا می‌شود. جایی که به نوبت و ذوق‌زده، فیش‌ها را از دست خادم‌ها می‌گیرند و به تبرک روی چشم‌های نم‌دارشان می‌کشند. و غرق می‌شوند در لذتِ پای سفره سلطان نشستن. 
بهشان حسودی‌ام می‌شود. به اینکه امام رضا (ع) و خادم‌هایش این‌قدر هوایشان را دارند که تا می‌آیند و می‌روند آب توی دل‌شان تکان نمی‌خورَد. آدمِ عاشق دوست دارد با زبان خودش با محبوب گفت‌وگو کند و اینجا، در رواق خوش‌رنگ غدیر، همه شرایط برای عاشقی این زائران مهیاست. مداح با زبان اردو روضه می‌خوانَد و دوشنبه و پنج‌شنبه‌ها، خانم‌های اردو زبان، یک دل سیر می‌توانند بعد از حرم‌شناسی و کارگاه‌های دینی، برای نقاشی‌های زیبای کودکان‌شان دست بزنند و قربان صدقه‌شان بروند. 
دوست عکاس ایرانی، موقع عکس گرفتن از جمعیت زائران اردو زبان، با تعجب می‌گوید: «سالانه پانصد هزار زائر اردو زبان؟ باورتان می‌شود؟ واقعا رقم بالایی برای یک میهمانی آن هم در حرمی به این وسعت است!» توی رواق و کنار زائران اردو زبان می‌نشینم و با خنده می‌گویم: «چگونه می‌تواند این رقم، بالا باشد، وقتی که صاحب این خانه و آستانه، حضرت انیس النفوس، امامِ طوس، آقا علی بن موسی الرضاست؟»